‘Toen ben ik geopereerd: de zogenaamde cold well look waarbij er incisies zijn gemaakt en er tissue is verwijderd. Vanaf dat moment waren er een aantal operaties noodzakelijk om mijn neuspoliepen te verwijderen. Ook ben ik aan beide oren geopereerd. Tussen de operaties door voelde mijn hoofd letterlijk steeds voller aan. Ik moest antibiotica slikken tot die na een bepaalde leeftijd niet meer werkten. Daarom begon ik prednisolon te gebruiken tot het tijd was voor weer een nieuwe operatie. Dan voelde ik me een poosje goed en begon alles opnieuw.’

‘In het dagelijks leven was het een hoop gedoe. Ik had continu een ‘vol hoofd’, hoorde slecht en voelde me heel erg moe. Dus bleef ik maar thuis. Ik kon niet de dingen doen die je normaal gesproken doet. Langzaam drong het besef bij me door ik dat ik met een soort handicap moest zien te leven. Daaraan wil je natuurlijk niet toegeven. Ik hou ervan om te sporten, om uit te gaan. Je kijkt bij wijze van spreken al uit naar de komende operatie, omdat je hoopt dat het daarna goed gaat, althans een tijdje. Soms zei de arts vertwijfeld: wat kan ik doen? Hij kon ook eigenlijk niets doen…’